Стихи

НАЧНЫЯ МАТЫЛІ.

Афарызмы часта нагадваюць атавізмы вядомага.

(Афоризмы  часто напоминают атавизмы известного.)

Гісторыя – гэта састарэлая дзева ў пошуках апошняга шанцу.

(История – старая дева  в поисках последнего шанса.)

Гісторыя чалавецтва распачалася каштованнем з дрэва ведаў, і ўвесь яго гістарычны шлях –  гэта пошук дрэва вечнасці.

(История человечества началась угощением с дерева Познания и весь его исторический путь – поиск дерева Вечности.)

Добры афарызм варты пэўнай філасофіі.

(Хороший афоризм стоит иной философии.)

Доказы – заняпад інтэлекту.

(Доводы – упадок интеллекта)

Дрэва, якое не дае плоду, ссякаюць. Аднак зялёныя не згодны.

(Дерево, не дающее плодов, срубают. Но “зелёные” – против.)

Забіць, каб не пакутаваў – жорсткасть літасці ці літасць жорсткасці?

(Убить, чтоб не мучился – милосердие жестокости или жестокость милосердия?)

Зерне, кінутае фарысеямі, прарастаець і на каменні.

(Зерно, брошенное фарисеями, прорастает и на камне.)

Зоркі становяцца рэчаіснымі ў лужінах. Яны халодныя, вільготныя.

Звезды становятся осязаемыми в лужах. Они холодные и мокрые.)

Ілюзорная мара маленькай нацыі – бачыць Збавіцеля ў нацыянальным строі.

(Призрачная мечта маленькой нации – увидеть Спасителя в национальном облачении.)

Ісціна, агульная для ўсіх, шкодная.

(Истина, общая для всех – вредна.)

Каб знішчыць імперыю, часам дастаткова ўкрыжаваць аднаго.

(Чтобы низвергнуть империю, иногда достаточно  распять одного.)

Кропля дабра пералівае цераз край зло.

(Капля добра переливает зло через край.)

Крывавы ўсход ці захад – след Чырвонага Сонейка.

(Кровавая заря – след Красного Солнышка)

Малады нябожчык смерць ўпрыгожвае.

(Молодой покойник смерть украшает.)

Мараль – гэта балаўніца, якая прываблівае прытворнаю цнатлівасцю.

(Мораль – это проказница, манящая притворной невинностью.)

Мы ўсе родам  з вар’яцкага дому, дзе размовы хворых тояць філасафічную глыбіню, а паводзіны лекараў нагадваюць тыранію.

(Мы все родом из сумасшедшего дома, где беседы больных таят философскую глубину, а поведение врачей напоминает тиранию.)

Памылка Сакрата: філосаф – не вынік дрэннай жонкі; апошняя – вынік філасофіі.

(Ошибка Сократа: не философ – следствие дрянной жены, а плохая жена – результат философии.)

Разам з начнымі матылямі – праз цемру маралі ў святло агню!

(Вместе с ночными мотыльками – через мрак морали в сияние пламени!)

“Ўвесь свет – тэатр”, але чый –Шэкспіра ці Нерона?

(“Весь мир – театр”, вот только чей – Шекспира ли, Нерона?)